Lieve Wendy, oude schoolvriendin, je moest eens weten wat je in mijn leven teweeg hebt gebracht (ik ben je helaas uit het oog verloren). We waren dertien toen je mij tegen mijn bedenkingen in (’Wat moet ík nou bij een koor?’) meesleepte naar het schoolkoortje. Het is aan jouw vasthoudendheid te danken dat mijn leven in één klap totaal veranderde.

‘Kijk! Diamanten!’ Ik ga door mijn knieën en zie wat mijn kleine wandelpartner van zes (‘Bijna zeven, oma!’) doet stralen van opwinding. Als we verder kijken,   blijken de edelstenen overal voor het oprapen te liggen (maar als je dat doet, krijg je natte handen). Ik geniet van deze schat. Wat een rijkdom! Mijn vakantie biedt me tijd in overvloed om langzamer te leven en te filosoferen, bijvoorbeeld over het basisinkomen, waarover het themaverhaal in dit nummer gaat.